ادامه ی گفت وگو: ممنوعیت رقابت برای ورزشکاران ایرانی در برابر حریف اسراییلی

بدست KT

در ادامه ی گفت وگو میان لویاتان و روبین ریپورت، بحثی را مطرح کردم که هربار که روی می دهد، مکالمات ما را به خود اختصاص می دهد. قانونی نانوشته و ناجوانمردانه و غیرمنصفانه برای ورزشکاران ایران: ممنوعیت هرگونه رقابت با ورزشکاران اسراییلی.

این قانون نانوشته، از مضحک ترین روش های اعمال قدرت دیکتاتوری است. حتی در زمان المپیک مونیخ و در زمان حکومت آلمان نازی، تمامی ورزشکاران اجازه رقابت داشتند و این مسئله باعث شد همان شگفتی جسی اونس روی دهد که هیتلر را به شدت آزرده کرده و او را مجبور کرد استادیوم را ترک کند.

حالا و این مسئله غیرمنصفانه برای ورزشکاران ایران. مشکلی که فقط فرصت رقابت را از آنها می گیرد. آن هم در محیطی که قانون آن، بازی جوانمردانه و دوری از هرگونه تبعیض نژادی و خودبینی و نخوت و تنفر است. همه دولت ها و ملت ها با هم رقابت دارند، مسائل و مشکلاتی با هم دارند ولی در حوزه رقابت ورزشی، همه را کنار گذاشته و فقط با هم رقابت می کنند و نتایج آن، برای جامعه مفید است و نوعی درس نانوشته است. می توان اختلاف نظر داشت ولی محیط هایی هست که می توان اختلاف ها را کنار گذاشت و فقط رقابت سالم داشت. مثل نرخ رشد، مثل شاخص پیشرفت، مثل رشد علمی و آکادمیک. الزامن هیچ کدام از این ها ربطی به سیاست ندارد و هر کشوری برای خود مدلی را برمی گزیند.

فکر نمی کنم هیچ ورزشکاری در ایران، ورزشکار حرفه ای البته، از این قانون اجباری و ناجوانمردانه، راضی باشد. ولی خوب چاره ای هم ندارند. اگر از آن اطاعت نکنند، تمام زندگی ورزشی و غیرورزشی خود را از دست می دهند و به فلاکت و بدبختی دچار می شوند. وقتی هم که از آن تبعیت می کنند، به موجودی ننر و لوس تبدیل می شوند که بدون رقابت، به مقام پرستش می رسد.

این مسئله را با روبین ریپورت در میان گذاشتم تا ببینم دیدگاه اسراییل در مورد این مسئله چیست.

گفت وگوی سوم

گفت وگوی دوم

گفت وگوی اول

پاسخ از روبین ریپورت

همه ما قبل از این که تیم یا ورزشکاران ایران دست به این کار بزنند، از آن با خبریم به یاد داشته باشید که برای شصت سال همین تجربه را با تیم های عربی داشتیم. هیچ کسی در اسراییل ورزشکاران و یا افراد را برای این امتناع سرزنش نمی کند و آنها را مقصر نمی داند. هیچ کس هم از آنها متنفر نیست. این مردم، این افراد، این ورزشکاران تحت یک نظام دیکتاتوری زندگی می کنند و نظام حاکم به آنها می گوید چه بکنند و در غیر این صورت، به شدت هزینه آن را می دهند.

این مسئله، مشکل نظام اسلامی حاکم بر ایران است که می خواهد مردم ایران و شهروندان اسراییل را از هم متنفر کند. حاکمان ایران فریاد نابودی اسراییل سرمی دهند و به دنبال نوعی برپایی مقابله و درگیری هستند که هیچ ضرورتی برای آن وجود ندارد.

اسراییلی ها از تمدن ایران واین که آنها را از بردگی بابلی ها آزاد کرده و به سرزمین مادری خود رساند، آگاه هستند. ضمن این که از روابط خوب دو کشور در گذشته، مطلع هستند. آن دسته از مردم اسراییل هم که از ایران آمده اند، زبان و فرهنگ خود را حفظ کرده اند. شائول موفاز، وزیر دفاع سابق اسراییل که شاید در آینده نخست وزیر هم بشود، در تهران متولد شده است.

هیچ ورزشکار اسراییلی از رقابت با حریف ایرانی سرباز نمی زند و از آن جایی که اسراییل صاحب دموکراسی است، ورزشکاران به دلیل رقابت با همتایان ایرانی خود، تهدید و یا مجازات نمی شوند.

ورزشکاران عربی هم پیشتر همین کار را می کردند اما دیگر پس از صلح دائم میان مصر و اردن با اسراییل، این مسئله حل شده و مخالفت ها و یا واکنش ها در محافل خصوصی ابراز می شود (و در محافل عمومی از آن خبری نیست.)

اگر سیاست خارجی ایران در قبال اسراییل عوض شود، یک روزه می شود روابط خوبی میان دو کشور برقرار کرد که به نفع مردم هر دو کشور است.

Resonse by Rubin Report

Islamic authorities in Iran ban all the athletes to compete with Israeli sportsmen. I talked to some of Iranian athletes, they think its dumb and silly but on the other hand, they have no choice. If they do not, they will be thrashed, attacked and out of their professional life. Let me know what is the view in Israel? How people react when they hear an Iranian athlete refused to compete with an Israeli? Are there other countries, like arab countries with the same policy or is it just Islamic theocracy in Iran? Do people really care about such behavior?

Everyone in Israel knows that there is no bad feeling about Iran as a country or toward Iranians. Clearly, the only problem is with the regime, a government that tries to get Iranians to hate Israel and Jews. The radical rulers of Iran call for Israel’s destruction and for the mass murder of its citizens. They involve Iran in unnecessary conflicts and make it an object of derision in the rest of the world.

Israelis are well aware of how the Persian Empire in ancient times rescued them from slavery in Babylon and returned them to their homeland. They also know about past good relations. And Israelis who came from Iran originally preserve that country’s language and culture. Shaul Mofaz, the former defense minister who may well be prime minister in future, was born in Tehran.

One cannot imagine an Israeli athlete refusing to compete with an Iranian. And since Israel is a democracy, no Israeli would be punished for doing so or for any opinions he expresses.

Arab states have also had a boycott of Israel historically. But Egypt and Jordan have made full peace with Israel and other Arab countries have had increasing contacts in recent years, though much of that has been in private.

If Iran’s policy toward Israel would change, good relations could be established again within a single day to the benefit of both peoples.